LOOPBAANONDERBREKING
In december begon onze Morris eindelijk door te slapen. Oef.
Ik dacht dat ikzelf nu eindelijk ook eens kon beginnen met het inhalen van al die uren die ik te
weinig had geslapen. Niets van. Heel wat nachten zat ik hier beneden in de
zetel naar de grootst mogelijke rotzooi op tv te kijken omdat ik de slaap niet
kon vatten. Wat bleek? Ik lag te piekeren over hoe ik alles zou gaan
combineren. Mijn job als leerkracht, het huishouden, mijn drie kinderen, mijn
hobby, het onderhoud van de tuin,… Ik durfde dit eerst niet luidop tegen
Frederik zeggen (en al zeker niet tegen andere mensen). Iedereen met drie
kinderen gaat toch werken? Waarom zou ik dat dan niet kunnen? Ik voelde me schuldig
bij het idee om niet te werken. Toch voelde ik dat het me niet zou lukken. Er
was nog zoveel slaap in te halen en mijn engergiepeil stond nog zo laag.
Daarom nam ik de week voor de kersvakantie een heel goede
beslissing: Ik blijf thuis tot september en neem gewoon loopbaanonderbreking.
Het bleek de beste beslissing van mijn leven. Eindelijk tijd om weer eens naar
muziek te luisteren, om eens een kast deftig uit te kuisen, om eens koekjes te
bakken met de kinderen, om tijd te nemen voor vriendinnen … Heerlijk! Maar ik
zou het niet voor altijd kunnen, zo thuis zitten. Maar momenteel geniet ik
enorm van die tijd met de kinderen en die tijd voor mezelf. En ik laat me door
niemand lui noemen.
Als ik naar mijn drie onschuldige engeltjes kijk vandaag, vraag ik me af hoe je als terrorist zomaar het leven van andere mensen kan kapot maken. Al dat verdriet voor die getroffen families... Echt verschrikkelijk. Wat me het meest trof gisteren in het nieuws, was het geschreeuw van een kindje in de vertrekhal van Zaventem 'mama,mama'. Als je dat hoort als moeder, breekt je hart meteen.
Dan blijft er ook nog de grote vraag 'Waarom?'. Ook die terroristen waren ooit zo'n onschuldige engeltjes. Hoe word je zo slecht? Ze hebben zeker niet allemaal een achtergrond van armoede en/of slechte kansen. Zeker van die groep - die hier opgroeide en wél kansen kreeg- vind ik het allemaal heel moeilijk te begrijpen.
LOOPBAANONDERBREKING DEEL 2 14/90/2016
Ondertussen heb ik in juli beslist om nog een volledig schooljaar loopbaanonderbreking te nemen. Het is GEWELDIG!! Ik heb me nog geen seconde verveeld. Boodschappen doen, in de tuin of in de moestuin werken, gaan wandelen met de kinderen, spelen met de kinderen, bakken, eten maken, enz. Een vrouw met drie kinderen kan haar moeilijk vervelen, toch? Vandaag staat nu eindelijk ook eens in de krant (Het Nieuwsblad voor wie curieus is) dat het nog stresserender is om als vrouw halftijds te werken dan als je voltijds werk. Iets wat ik al lang beweer nadat ik het zelf heb ervaren een aantal jaar geleden. Alleen voor de man is het blijkbaar minder stresserend als zijn vrouw halftijds werkt. Enfin: Ik bevind me in een luxepositie en ik ben me daar ook van bewust. Anderzijds is het ook een kwetsbare positie, aangezien ik geen geld verdien (alleen een kleine premie), terwijl mijn man dat wel doet. De tijd die ik nu heb met mijn kinderen is onbetaalbaar, zeg ik dan maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten